வடகிழக்கின் ஆன்மா – தெம்சுலா ஆவின் 'மூன்று பெண்கள்'

’உலகியலுக்கும் ஆன்மீகத்திற்கும் இடையே உள்ள வெளியையும் இயற்கை ஆற்றலுக்கும் அவற்றின் பரிமாணங்களின் உலகுக்கும் உள்ள இடைவெளியையும் இட்டு நிரப்பும் முயற்சிக்கான பெயரே அழகியல்.’

-       இம்மானுவேல் காண்ட்.

வடகிழக்கு இந்தியா என்னும் ஏழு  மாநிலங்களும் தனித்த கலாச்சார அடையாளங்களையும்  பண்பாட்டினையும் கொண்டவை. ஏராளமான இனக்குழுக்குள் வாழும் இந்த நிலப்பகுதிக்கென மிக நீண்ட வரலாறு உண்டு.  காஷ்மீருக்குப் பின் அரசியல் காரணங்களுக்காக அதிகளவில் வஞ்சிக்கப்பட்டவர்கள்  இந்த மாநில மக்கள்தான்.  அதிலும் குறிப்பாக நாகா இனத்தவர்.  போராட்ட குணமும் இயற்கையின் மீது ஆழமான பற்றுதலும் கொண்ட இந்த மக்களை நீண்டகாலமாகவே அரசும் ஊடகங்களும் வஞ்சித்து வருகின்றன. தனிநாடு கேட்டுப் போராடும் தீவிரவாதிகள், பிரிவினைவாதிகள் என இவர்களின்மீது இழிவான அடையாளங்களை உருவாக்கியதில் பெரும் பங்கு ஊடகங்களுக்கு உண்டு.  

 சில வருடங்களுக்கு முன்புவரையிலும் சரியான சாலை வசதிகளோ  அடிப்படை வசதிகளோ இல்லாமல்  சிரமங்களை எதிர்கொண்ட இந்த மக்கள் பிழைப்பிற்காக இந்தியாவின் வெவ்வேறு மாநிலங்களை நோக்கி இடம் பெயர்ந்தனர்.  அடிப்படையில் தாய்வழிச் சமூக மரபுகளைப் பின்பற்றும் இவர்கள் எங்கு சென்றாலும் தங்களது வேர்களையும் பண்பாட்டையும் சிறிதும் கைவிடுவதில்லை. உணவு, உடை, இசை என வடகிழக்கில் உள்ள ஒவ்வொரு பழங்குடிக்கும் தனித்த தேர்வுகள் உண்டு. அந்த அடையாளங்களிலிருந்து அவர்களைத் துண்டிக்கச் செய்து பொது நீரோட்டத்தில் இணைப்பதன் மூலம் அவர்களின் போராட்ட குணங்களை முற்றாக அழித்துவிடலாம் என்பதே அதிகார வர்க்கத்தின் எண்ணமாக இருக்கிறது.

பலநூறு ஆண்டுகளாய் மலைகளிலும் காடுகளிலும் வாழ்ந்துவரும் பழங்குடிகளின் நீண்ட மருத்துவ அறிவும் சூழலியல் சார்ந்த புரிதல்களும் அவர்கள் மொழிகளில்தான் இன்றளவும் இருக்கின்றன. அந்தக் காடுகளும் மருத்துவமுறைகளும் நிலைத்திருக்க வேண்டுமெனில் அந்த மக்களின் மொழியும் கலாச்சார அடையாளங்களும் பாதுகாக்கப்பட வேண்டியது அவசியம் . வட கிழக்கிலிருந்து   நிறைய எழுத்தாளர்கள் வலிமையான படைப்புகளோடு வெளிப்பட்டிருக்கிறார்கள்.  தெம்சுலா ஆவ், மமங்க் தாய், துருபா ஹசாரிகா, நிருபமா பர்கோஹைன், மம்தா சவுத்ரி, சையத் அப்துல் மாலிக், பாதலேஷ்வர் சர்மன், என அவர்களில் சிலரைக் குறிப்பிடலாம்..    வடகிழக்கு மாநிலங்கள் கலாச்சாரத்திலும் கட்டமைப்பிலும் வேகமாக எதிர்கொள்ளும் மாற்றங்களையே இவர்களது பெரும்பாலான படைப்புகள் மையமாகக் கொண்டிருக்கின்றன.

            தெம்சுலா ஆவின் மூன்று பெண்கள் என்னும் கதையை திலகவதி அவர்களின் மொழிபெயர்ப்பில் சில வருடங்களுக்கு முன் வாசித்தேன். அதன்பிறகு அடிக்கொருதரும் நான் வாசிக்கக் கூடிய கதைகளில் ஒன்றாக அது மாறிப்போனது. என் தலைமாட்டில் என தலைப்பிட்ட அந்தத் தொகுப்பிலிருக்கும் அத்தனைக் கதைகளுமே சிறப்பானவை என்றாலும் இந்த ஒரு கதை மற்றவற்றிலிருந்து தனித்துவமானது,  சிறந்தது என்பது என் அபிமானம்.  பாட்டி, தாய், மகள் என ஒரு குடும்பத்தின் மூன்று தலைமுறைப் பெண்களின் வாழ்வை அவர்களது குரலிலேயே இந்தக் கதை விவரிக்கிறது.

ஒரு ஒப்புதல் வாக்குமூலமாகவோ அல்லது டயரிக் குறிப்பாகவோக்  கூட நாம் இதனை அணுகலாம். இதில்  ரகசியங்கள் உண்டு, வீழ்ச்சி உண்டு, மகிழ்ச்சியும், அரவணைப்பும் என  எல்லாவிதமான உணர்வுகளுக்கும் இடமுண்டு. பெண்களின் கதை துயரை மட்டுமே பேசும் என்கிற பொதுப்புத்தியினை பொய்யாக்கும் விதமாக அடையாளச் சிக்கலையும், கலாச்சார மாற்றங்களையும் நுட்பமான அரசியலையும் பேசுகிறது. பத்து பக்கங்களுக்கும் குறைவான ஒரு கதையில் வெவ்வேறு குரல்களில் கதை சொல்வதற்கான சாத்தியங்களை உருவாக்கியிருப்பது  சுவாரஸ்யத்தைக் கூட்டுவதோடு எழுத்தாளர் தேர்ந்த கதை சொல்லி என்பதையும் நமக்கு உணர்த்துகிறது.  

            மார்த்தா என்னும் சிறுமி தனது ஊரில் மற்றவர்களைப் போல் இல்லாமல் தோற்றத்தில் வேறு மாதிரியாக இருப்பதால்  எல்லோராலும் கூலி என இழிவாக அழைக்கப்படுகிறாள்.  அந்த இழி சொற்களிலிருந்தும் பிறரது உதாசினங்களில் இருந்தும் தப்பித்துக்கொள்ள நன்றாக படிப்பதே வழியெனப் புரிந்துகொண்டு  பள்ளியில் சிறப்பாக படிக்கிறாள். கேலிப்பேச்சுகள் குறைந்தபோதும் முற்றாக ஒழிந்திருக்கவில்லை. ஒருமுறை  ஏன் தன்னை எல்லோரும் கூலி என அழைக்கிறார்கள் என ஆத்திரத்தில் சக மாணவியிடம் கேட்க, அவள் ‘நீ  எங்கள் கிராமத்தைச் சேர்ந்தவள் அல்ல, உன் தாய் உனக்கு உண்மையான தாயல்ல’ என  மார்த்தாவின் பிறப்பு ரகசியத்தைச் சொல்லிவிடுகிறாள். வேதனையோடு வீடு திரும்பும் மார்த்தா தனது பாட்டியிடம் இது குறித்து விசாரிக்க பாட்டி எந்தப் பதிலும் சொல்லாமல் அமைதியாக அமர்ந்திருக்கிறாள்.

மார்த்தாவின் தாய் மெடம்லாவின் பார்வையில் அவளது காதல் கதையும் மார்த்தா அவளிடம் வந்து சேர்ந்த கதையும் அதனைத் தொடர்ந்து விவரிக்கப்படுகிறது. மகளின் உலகமும் தாயின் உலகமும் வேறு வேறானவை. மெடம்லாவின் காதலன் அவளிடமிருந்து பிரிந்து சென்றதற்கான காரணத்தை இறுதி வரையிலும் அவளால் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை. அவள் தனித்து வாழ்வதென உறுதியான முடிவெடுத்தபின் மருத்துவமனையில்  கிடைக்கும் மார்த்தாவைத் தத்தெடுத்துக்கொண்டு வாழ்கிறாள். வேறு இனக்குழுவைச் சேர்ந்த குழந்தையான மார்த்தாவை மெடம்லாவின் பெற்றோரும் ஊர்க்காரர்களும் தயக்கமின்றி ஆதரிக்கிறார்கள்.

தூரத்து நகரத்திலிருக்கும் மருத்துவமனையிலிருந்து  குழந்தையைத் தூக்கிக் கொண்டு ரயிலில் பயணிக்கையில் அவளது ஊரைச் சேர்ந்தவர்கள் சுமையக் குறைக்கும் பொருட்டு குழந்தையை அவளிடமிருந்து வாங்கிக் கொண்டு சுமக்கிறார்கள். திருமணமே செய்துகொள்ளாமல் குழந்தையோடு ஊர் திரும்பும் அவளிடம் எந்தக் கேள்விகளையும் எவரும் கேட்கவில்லை.  ஒரு பிரச்சனையை தாய்வழிச் சமூகம்  அணுகுவதற்கும் தந்தைவழிச் சமூகம் அணுகுவதற்குமான நுட்பமான வேறுபாடுகள் ஏராளமுண்டு.  வாழ்வின் முக்கிய முடிவுகளை தன்னிச்சையாய் எடுக்கக் கூடிய சுதந்திரம் தாய்வழிச் சமூகத்தில் உண்டு. வடகிழக்கு மாநிலப் பெண்களின் வாழ்வை கவனித்தோமானால் இந்த உண்மையை நாம் விளங்கிக் கொள்ளமுடியும்.

மெடம்லாவைத் தொடர்ந்து அவளின் தாயான லிபோக்துலாவின் கதை சொல்லப்படுகிறது.  மெடம்லாவை அவளது காதலன் மறுத்ததற்கான ரகசியம் இந்தப் பகுதியில் விவரிக்கப்படும் போது அந்த மூன்று பெண்களின் வாழ்விலும் எதிர்பாராமல் நுழையும் ஆண்களால்தான் பெரும் திருப்பங்கள் நிகழ்ந்திருப்பதை நாம் புரிந்துகொள்கிறோம்.  மார்த்தா தான் தத்துக் குழந்தை என்கிற உண்மையை ஏற்றுக்கொள்வதோடு இந்தக் கதை முடிந்துவிடவில்லை. இளம் வயதிலேயே அவளும் தாயாவதோடு கதை நிறைவுக்கு வருகிறது.

ஒரு சிறுகதையின் கட்டமைப்பில் கதாப்பாத்திரங்களும், முரண்களும், சூழலும் முக்கியமானது.  தனித்துவமான கதைக்கருவாக இருப்பினும் சமயங்களில் சொல்லப்பட்ட விதம் காரணமாகவும் மோசமான கதாப்பாத்திர வடிவமைப்பின் காரணமாகவும் ஏராளமான கதைகள் அழுத்தமான வாசிப்புணர்வைத் தராமல் போகக்கூடும். அதேவேளை மிகச் சுமாரான கருவைக் கொண்ட கதைகள்கூட சொல்லப்பட்ட முறையின் காரணமாகவோ அல்லது வலுவான பாத்திர அமைப்பின் காரணமாகவோ சிறப்பான வாசிப்பு அனுபவத்தைத் தருவதுண்டு.

நாவல்களிலிருந்து சிறுகதைகளை வேறுபடுத்தக்கூடிய முக்கியமான அம்சங்களில் ஒன்று கச்சிதமான மொழியும், இறுதியில் வெளிப்படும் எதிர்பாராத திருப்பமும்.   எதிர்பாராததொரு திருப்பத்தை வெற்றிகரமாகக் கையாண்ட கதைகளே சிறந்தக் கதைகளாக பெரும்பாலும் உதாரணம் காட்டப்படுகின்றன. ஆனால் இந்த விதிகளை மீறி வெற்றி பெற்ற கதைகளும் உண்டு. மூன்று பெண்கள் கதையின் முடிவில் திடீர் திருப்பம் எதுவும் நிகழ்வதில்லை.

கதையின் துவக்கத்தில்  மார்த்தாவின் காதலன் வீட்டிற்கு வெளியே பதற்றத்தோடு இருப்பதையும், வீட்டிற்குள் பிரசவம் நடப்பதற்கான சூழலையும் எழுத்தாளர் விவரித்துவிடுகிறார். மூன்று தலைமுறைக் கதைகளையும் சொல்லிவிட்டு இறுதியில் மார்த்தாவின் பிரசவம் நடக்கும் கதையின் துவக்கத்திற்கு வந்துவிடுகிறது. இது  நாவலுக்கான அடிப்படைக் கட்டமைப்பில் வரக்கூடியதொன்று. திரைக்கதை உருவாக்கத்திலும் வெற்றிகரமான அமைப்பாக இதனைத்தான் பெரும்பாலான எழுத்தாளர்களும் கையாள்கிறார்கள்.  அபூர்வமாகவே சிறுகதைகளில் இந்த அமைப்பு பயன்படுத்தப்படுகிறது.

எதிர்பார்த்த ஒரு முடிவாக இருந்தபோதும்,  தனக்குப் பிறந்த குழந்தையை மார்த்தா தன் தாயின் கைகளில் தரும்போது வாசிக்கும் நமக்கு பெரும் மனநிறைவு உண்டாகிறது.  பலநூறு பேருக்குப் பிரசவம் பார்த்தவளும் ஒருபோதும் கருத்தரிக்காதவளுமான மெடம்லா தனது குழந்தையின் குழந்தையை ஏந்திக்கொள்கிறாள்.  மகிழ்ச்சியான முடிவுகளைக் கொண்ட சிறுகதைகள் மீள் வாசிப்புக்கானவையாக இருப்பதில்லை. நிறைவின்மையும், சோகமும்  கொண்ட புனைவுகள் ஒரு வாசகனுக்கு ஏராளமான கேள்விகளையும் தேடலும் உருவாக்கும். மகிழ்ச்சியான தருணங்கள் ஒரு கதையிலிருந்து வாசகனை  வேகமாக துண்டித்துக்கொள்ளச் செய்கின்றன. மாறாக, இந்தக் கதையின் நிறைவு வாசிப்பவனுக்கு நெருக்கமானதொன்றாக மாறுகிறது. இந்த நெருக்கத்தை உணரக் காரணம் மார்த்தா, மெடம்லா, லிபோக்துலா என்கிற மூன்று கதாப்பாத்திரங்களின் உருவாக்கமே.

மூன்று பெண்களும்  சுதந்திரமானவர்களாகவும், வலிமையானவர்களாகவும் இருப்பதோடு  எந்தச் சூழலையும் எதிர்கொண்டு சமாளிக்கிறவர்களாக இருக்கிறார்கள். மார்த்தாவை ஊர்க்காரர்கள் கூலி என்று கேலி செய்யும்போது அவள் சோர்ந்துபோகவில்லை. நன்றாகப் படித்து எல்லோரும் தன்னைக் கவனிக்கும்படி செய்கிறாள்.  மெடம்லா தனது உண்மையான அம்மா இல்லை என்கிற உண்மை தெரியவரும்போது ‘நான் உனது வயிற்றில் பிறக்காமல் இருக்கலாம். ஆனால் நீ தான் என் தாய். இவள் தான்  என் பாட்டி. இதுதான் என் ஊர்.’ என உறுதியாகச் சொல்கிறாள். அவளுக்குத் தனது கடந்து காலம் குறித்தோ தான் யாருக்குப் பிறந்தோம் என்பது குறித்தோ ஒரு கவலையும் இல்லை.  இளம் வயதிலேயே காதலனோடு உறவுகொண்டு பிரசவமாகும்போது அம்மாவும் பாட்டியும் அச்சப்படுகிறார்கள். மார்த்தா தன் காதலன் தன்னைக் கைவிடமாட்டான் என்பதில் உறுதியாக இருக்கிறாள்.

மெடம்லா கிராமத்திலிருந்து நகரத்திற்கு கல்வி கற்கச் செல்கிறாள். தனது காதலனைத் தீர்மானித்து வீட்டிற்கு கடிதம் எழுதுகிறாள். காதலன் அவளைக் கைவிட்டதும் உடைந்து போகாமல் செவிலியர் பணிக்குச்  செல்கிறாள். கைவிடப்பட்டக் குழந்தையான மார்த்தாவைத் தத்தெடுக்க அவள் முடிவெடுக்கிறபோது மருத்துவர்களும் நிர்வாகமும் எதிராக இருக்க, வேலையே போனாலும் பரவாயில்லையென குழந்தையைத் தத்தெடுத்துக் கொள்கிறாள்.  நன்மையோ தீமையோ அவளது வாழ்வில் விளையும் எல்லா மாற்றங்களும் அவளது முடிவுகளால் மட்டுமே நிகழ்கின்றன.

மெடம்லாவின்  தாயான லிபோக்துலா தனக்கு நிகழ்ந்த அநீதியைக் குறித்து யாரிடமும் வெளிக்காட்டியிருக்கவில்லை.  அதே நேரத்தில் அநீதி இழைத்தவனைக் குறித்து அச்சப்படவுமில்லை. மகளின் காதல் குடும்பத்திலும் ஊரிலும் தேவையற்றக் குழப்பத்தை உருவாக்கிவிடும் எனத் தெரியும்போது  அவள் சாதுர்யமாக அந்த விவகாரத்தைக் கையாள்கிறாள். எல்லாவற்றையும்விட முக்கியமாக  கடந்தகால ரகசியத்தை அவள் ஒருபோதும் எவரிடமும் வெளிப்படுத்துவதில்லை. சுயபச்சாதாபமோ வருத்தமோ அவளிடமில்லை.

எந்தப் பிசிறுகளும் இல்லாமல் முழுமையாக செதுக்கப்பட்ட ஒரு சிலையை கவனிக்கையில் நமக்குள் ஏற்படும் பரவசம் அலாதியானது. அதற்கு நீங்கள் சிற்ப சாஸ்திரத்தைத் தெரிந்திருக்க வேண்டுமென்றோ பெரும் கலாரசிகனாக இருக்கவேண்டுமென்றோ அவசியமில்லை. நடராஜர் சிலையினைக் கண்டு மெய்சிலிர்க்கும் கோடானகோடி மனிதர்களில் எத்தனை பேருக்கு சிற்ப சாஸ்திர இலக்கணம் தெரியும்? ஆனாலும் அவர்கள் அதன் அழகில் ஈர்க்கப்படவில்லையா? நல்ல  இலக்கியமும் அப்படித்தான். மொழியின் நுட்பங்களை வடிவங்களையும் மீறி வாசிக்கிற எல்லோரையும் தன்னை நோக்கி வசீகரிக்கக் கூடிய எல்லாக் கதைகளும் சிறந்த கதைகளே. ஒரு கதையில் கதாப்பாத்திர வடிவமைப்பு, உரையாடல், கதைமொழி எல்லாமே சிறப்பாக அமைந்தால் மட்டுமே முழுமையும் அழகும் கூடிவரும்.  ஆனால் இம்மூன்றும் கூடிவருவது அத்தனை சுலபமல்ல.

தெம்சுலா அஸ்ஸாமில் பிறந்து  தனது இறுதிக்காலம் வரை மேகலயா மாநிலத்தின் ஷில்லாங் நகரில் வாழ்ந்த நாகா இனப்பெண்.  இதனால் வடகிழக்கின் வெவ்வேறு இனக்குழு மக்களின் பழக்க வழக்கங்கள் கலாச்சாரங்கள் இவற்றோடு அவருக்கு நல்ல அறிமுகம் உண்டு. அவரது கதைகள் அதிகமும் பேசுவது நாகலாந்து மாநிலத்தைதான் என்றாலும்  அவற்றை நாம் வடகிழக்கில் வாழும்  பிற இனக்குழுக்குளின் குரலாகவும் பார்க்க முடியும்.   விமான நிலையத்தை விற்றுவிட்ட சிறுவன் என்றொரு கதையில் ஒரு சிறுவன் சாதுரியமாக எவ்வாறு ஊர்மக்களை ஏமாற்றுகிறான் என்பது நகைச்சுவையோடு சொல்லப்பட்டிருக்கிறது. அதே சமயம் போர்க்காலங்களில் வடகிழக்கு மாநிலங்கள் எவ்வாறு சுரண்டப்பட்டன என்பது உள்ளீடாக நமக்கு விளங்குகிறது.  நேதாஜியின் இந்திய தேசிய ராணுவம் நாகலாந்தின் கொஹிமா வழியாகவே இந்தியாவிற்குள் நுழைய நினைத்தது.  இறுதியில் கொஹிமாவில் நடந்த போரில்தான் ஐ என் ஏ தோல்வியைத் தழுவியது.  சுதந்திரத்திற்கும் முன்பும் பின்பும் நாகா இன மக்கள் தங்களது அடையாளத்தைக் கைவிடாமலிருக்க நடத்திய போராட்டத்தில் பெரும் இழப்புகளை சந்தித்துள்ளனர். ஆனால் ஒருபோதும் சரணடைந்ததில்லை. எவரிடமும் மண்டியிடாத வீரம் செறிந்த வரலாறு அவர்களுக்குண்டு.

வடகிழக்கு மாநிலங்கள் அண்டை நாடுகளோடு எல்லைகளைப் பகிர்ந்து கொள்கின்றன.  அடர்ந்த காடுகளும் மலைகளும் அருவிகளும் நிறைந்த வளமான இயற்கை வளத்தினைக் கொண்ட இந்த நிலப்பகுதியை அரசாங்கம் தனியார் நிறுவனங்களிடம் விற்பதில் மும்முரமாக இருக்கிறது.  மின்சாரத்திற்காகவும், தாதுப் பொருட்களை வெட்டி எடுப்பதற்காகவும், நிலக்கரி சுரங்கத்திற்காகவும் பெரும் பசியோடு இந்த நிறுவனங்கள்  காடுகளில் சுற்றி வருகின்றன. இன்னொரு புறம் பங்களாதேஷ் பர்மா மாதிரியான அண்டை நாடுகளில் இருந்து அத்துமீறி வருகிறவர்களால் இந்தப் பகுதிகளில் குற்றச் செயல்களும் அதிகரித்துவிட்டன.   இந்தக் குற்றங்களுக்காக அதிகமும் தண்டிக்கப்படுவது அப்பாவி வடகிழக்கு இளைஞர்கள்தான்.  எந்தவிதமான விசாரணைகளும் இன்றி கைது செய்யப்பட்டு கடும் துன்புறுத்தல்களுக்கு உள்ளான ஏராளமான இளைஞர்கள் எல்லைப் பாதுகாப்பு படையினரால் கொல்லப்பட்டிருக்கிறார்கள். இந்த அநீதிகளுக்கு எதிராக மணிப்புரி பெண்கள் நடத்திய போராட்டங்கள் என்றென்றும் நிலைத்திருக்கக் கூடியவை.

வடகிழக்கு மாநில மக்களின் வாழ்க்கை முறை மட்டுமல்ல, கலை மற்றும்  இசை ரசனையும்  மற்ற இந்திய மக்களிடமிருந்து முற்றிலும் வேறுபட்டது. அவர்கள் ஒரே நேரத்தில் உலகின் அத்தனை சிறந்த இசைக்குழுக்களையும் ரசிக்கிறவர்களாகவும் தங்களது பழங்குடிப் பாடல்களை நவீனப்படுத்தி புதியனவற்றை உருவாக்கக் கூடியவர்களாகவும் இருக்கிறார்கள். அதனாலேயே  நவம்பர் டிசம்பர் மாதங்களில் வடகிழக்கு இந்திய மாநிலங்களில் நிறைய இசைத் திருவிழாக்கள் நடைபெறுவதைப் பார்க்க முடியும். நாகலாந்தின் ஹார்ன்பில் ஃபெஸ்டிவல், அருணாச்சலப் பிரதேச மலைகளில் நடைபெறும் ராக் இசை திருவிழாக்கள், மேகாலயாவில் நடைபெறும் ப்ளாசம் மலர்த் திருவிழா என பெரும் இசைக் குழுக்களின் அணிவகுப்பை இங்கு காணமுடியும்.

வடகிழக்கின் இலக்கியங்களையும் இசை வடிவங்களையும் நாம் அரசியல் பின்னனியோடு அணுக வேண்டியது அவசியம். எந்தக் காலத்தில் ஒரு கதை எழுதப்படுகிறது என்பதும் ஒரு பாடல் உருவாக்கப்படுகிறது என்பதும் முக்கியமானது.  அந்த மக்களின் போராட்ட வடிவங்களில் கலைக்கும் பெரும் பங்குண்டு. அதனாலேயே தான் வடகிழக்கு எழுத்தாளர்கள் ஒவ்வொருவரிடன் படைப்புகளையும் நாம் கவனமாக வாசிக்கவேண்டும்.