பொய்யா வானம் புதுப்பெயல் பொழிந்தென

சிவபாலனின்  வருகையால்  மனம் நிறைந்தது. கடந்த வருடம் முதல் முறையாக அவனை சந்தித்தபோது    இத்தனை நெருக்கமானவனாக மாறக்கூடுவானென  சிறிதும் ஊகித்திருக்கவில்லை.   எனக்கு மகள்  பிறந்திருக்கிறாளென்கிற செய்தி அறிந்து மலேசியாவின் ஈப்போவிலிருந்து வந்திருந்தான். 

மாற்று சமூகத்தில் திருமணம் செய்த காரணத்தால் நானும் என் மனைவியும்   குடும்பத்தினரால்  ஒதுக்கி வைக்கப்பட்டிருந்தோம். இந்த பெருநகரத்தில் நண்பர்களை மட்டுமே உறவுகளாகக் கொண்டு வாழ்வைத் துவங்கியபோது    அன்றாடத்தை சமாளிக்கவே  சவாலாக இருந்ததால்    குழந்தை பெற்றுக்கொள்ளும் துணிவற்றவர்களாக இருந்தோம். நான்கு வருடங்களுக்குப்பின் எங்களது குடும்பத்தினர்  பட்டும் படாமல் பேசத் துவங்கியபோது முதலில் மகிழ்ச்சியாக இருந்தாலும்  உடனடியாக ஒரு குழந்தையைப் பெற்றுக்கொள்ளச் சொல்லி அழுத்தம் கொடுக்கத் துவங்கியதால்  தொந்தரவிற்குள்ளானோம்.

இதற்கிடையில்  சில திரைப்படங்களில் எழுத்தாளனாக நான் வேலை செய்வதும் அதற்காக  சரியாக ஊதியம் கிடைக்கப்பெறாததும் என்னை  மன உளைச்சல்களுக்கு உள்ளாக்கியது. தொடர்ச்சியான ஏமாற்றங்களைக் குறித்து  என் மனைவியிடம் புலம்பிய ஒரு இரவில்தான் முதல் முறையாக  சிவா எனக்கு முகநூல்  தனிச்செய்தியில் தொடர்பு கொண்டான்.

‘வணக்கம் அண்ண, நான் சிவபாலன்.  மலேசியாவிலுள்ள  ஈப்போவில் இருக்கிறேன். அடுத்த வாரத்தில் ஓரிரு நாட்கள் சென்னையில் இருப்பேன். உங்களை சந்திக்க இயலுமா?’

எனக் கேட்டுவிட்டு அவனது தொடர்பு இலக்கத்தையும் அளித்திருந்தான். எனது வாசர்களில் ஒருவராக இருக்கக்கூடுமென  ஆர்வமின்றி சம்மத்தித்தேன்.

            ஒரு மாலை வேளையில் தனது குடும்பத்தினரோடு என் வீட்டிற்கு வந்தவனிடம்,  அன்பால் நிறைந்த முகப்பொலிவினைக் கண்டேன்.  தேநீர் அருந்தியபின் பொதுவான உரையாடலுக்குப்பின் ‘நான் உங்கள அண்ணன்னு கூப்பிட்டது வெறுமனே  வார்த்தைக்கு இல்ல… நிஜமாலுமே நீங்க எனக்கு அண்ண முறதான் வேணும்..’ என்று சொன்னபோது குழப்பமானது.  எனது  குழப்பத்தைக் கவனித்து,  தனது மடிக்கணினியை  உயிர்ப்பித்தான்.

சில வினாடிகளுக்குப்பின் ஒரு பக்கத்தைத் திறந்து அதில் வரையப்பட்டிருந்த தனது குடும்ப வரைபடத்தையும் அதில் நான்கு தலைமுறைகளாக அந்தக் குடும்பத்தோடு ஏதோவொரு வகையில் உறவானவர்களையும் அவன்  தேடி இணைத்திருப்பதைக் கண்டு  வியந்தேன். 

‘இது  உங்க ஃபேமிலி ட்ரீன்னு தெரியுது சிவா… ஆனா இதுல நான் எப்படி வரமுடியும்…?’  சந்தேகத்தோடு நான் கேட்க  சிரித்தபடியே  அந்த குடும்ப மரத்தை உருவாக்க நேர்ந்ததற்கான  சம்பவத்தைக் கூறினான்.

                                                            2

1938 ம் வருடம்  வறுமை நிரம்பிய இராமநாதபுரம் மாவட்டத்தில் திரு உத்திரகோச மங்கை   கிராமத்திலிருந்து   பிழைப்பிற்காக ரங்கூனுக்குச் சென்றவர் முத்துச்சாமி. வெயில் மட்டுமே நிரம்பிய  வறண்ட  பூமியில் பிழைக்க வழியில்லாதவர்களின் கடைசி நம்பிக்கையாக இருந்தது ரங்கூனும் பினாங்கும்.   முத்துச்சாமி ரங்கூனிலிருந்த ஒரு கடையில்  பெட்டியடிப் பையனாக தனது வாழ்க்கையைத் துவக்கினார். கடின உழைப்பும் கூரறிவும் அவரை  முதலாளிக்கு விருப்பமானவராக  மாற்றியதால் அவரே  முத்துச்சாமிக்கு தொழிலின் நெளிவு சுளிவுகளைச் சொல்லிக் கொடுத்தார்.  மூன்றே வருடங்களில் கடையில்  அடுத்தாளாகவும் முதலாளிக்கு நெருக்கமானவராகவும் வளர்ந்திருந்த முத்துச்சாமிக்கு ஊரின் நினைப்பு கிடந்து வாட்டியது. அந்த  வருட இறுதியில் ஒருமுறை ஊருக்குச் சென்று திரும்பலாமென நினைத்தபோதுதான் ஜப்பானிய ராணுவம் பர்மாவுக்குள் நுழைந்தது.   

ரங்கூனில் தொடர்ந்து தொழில் நடத்த முடியாதென முடிவு செய்த முதலாளி தனது குடும்பத்தோடு பினாங்கிற்கு கப்பலேற முடிவுசெய்தார். அடுத்து என்ன செய்வதெனத் தெரியாத குழப்பத்திலிருந்த முத்துச்சாமியிடம்

’லே முத்து, திரும்பவும் ஊருல போயி ஒன்னால என்ன செய்யமுடியும், பேசாம எங்கூடயே வந்துரு.. அங்கன கொஞ்ச வருசம் இருந்தயின்னா நானே ஒனக்குத் தனியா கட வெச்சித்தாரேன்…’ என முதலாளி சொல்ல முத்துச்சாமியும்  சம்மதித்தார்.

சொன்னதுபோலவே  அடுத்த நான்கு வருடங்களில் முதலாளி அவருக்கு தனியாக கடை வைத்துக் கொடுத்தார். கடைவைத்த கையோடு முத்துச்சாமி ஊருக்குச் சென்று திருமணம் முடித்து வந்தார்.  மனைவியுடனும் அவளது தம்பியுடனும் மலேசியாவுக்குத் திரும்பியவர் அதன்பிறகு  இறுதிக்காலம் வரை சொந்த நாட்டிற்குத் திரும்பவில்லை.

முத்துச்சாமிக்கு தெய்வசிகாமணி, பார்வதியம்மாள், மாணிக்கம், ஆறுமுகநாதன் என நான்கு குழந்தைகள். அவர்களைப் பொறுத்தவரை சொந்த ஊரென்பது அப்பாவின் கதையில் கேட்ட நினைவு மட்டுமே.  முத்துச்சாமி தனது இறுதிக்காலம் வரையிலும் உறவினர்களுக்குக் கடிதம் எழுதியதும், பதிலுக்கு அவர்கள் கடிதம் அனுப்பியதும் நடந்தது.  முத்துச்சாமியின் மரணத்தோடு அந்தக் கடிதங்களும் காணாமல் போயின.

அப்பா முத்துச்சாமியின் தொழிலை மாணிக்கமும் ஆறுமுகநாதனும் பார்த்துக் கொள்ள, தெய்வசிகாமணி ஈப்போ நகரின் புந்தாங்கில் ஒரு உணவகத்தைத் துவங்கினார். இந்தியர்கள் அதிகம் நிரம்பிய அந்தப் பகுதியில் ஓரிரு வருடங்களிலேயே அவரது  உணவகம் நல்ல நிலைக்கு வர அதன்பிறகு வாழ்வில் திருமணம் குடும்பம் என அவர்   அந்த நாட்டையே தனது தாய்நாடாக நினைத்து வாழத் துவங்கினார்.  சிவபாலன் அவருக்கு இரண்டாவது மகன்.

  சில வருடங்களுக்குமுன், தனது எழுபதாவது வயதில் தெய்வசிகாமணிக்கு அந்தக் கனவு வந்தது.  சூரியன் அஸ்தமிக்கும் வேளையில் உயர்ந்து நிற்கும் கோவில்  கோபுரம்,  அந்தக் கோபுரத்திலிருந்த சிறிய சிலைகளைக் கூட தெளிவாக பார்க்க முடிந்தது. கண்ணுக்கெட்டிய தூரம் வரை நீண்டிருந்த முள்காடுகளுக்கு  நடுவிலிருந்த கோவில்.  அந்தக் கோவிலின் உள்ளேயிருக்கும் தெய்வத்தின் சிலையிலிருந்து  கசிந்த பச்சைநிறப் பொன்னொளி கண்களைக் கூசச் செய்தது.   தெய்வத்தின் குரல் அசீரிரியாக ஒலிக்க,  அந்தக் குரலுக்கு செவி சாய்த்தவராக அதிர்ந்து எழுந்தார்.  தனது வாழ்வில் அது  போன்றதொரு கோவிலையும் தெய்வத்தையும்  கண்டதில்லையென்னும்  உணர்வு வந்தாலும்  அந்த  நொடி பரவசத்தை எளிதாக  கடந்துவிட இயலவில்லை. பேரொளியில் நிரம்பிய மனம் வாழ்வின் அபூர்வ தரிசனத்தைக் கண்ட மகிழ்வில் திளைத்தது. தன்னை நோக்கி வந்த தெய்வத்தின் அழைப்பினை அவர் யாரிடமும் பகிர்ந்துகொள்ளவில்லை.   சில நாட்களுக்குப்பின் அதே கனவு திரும்பவும் வந்து  அசீரிரியின் ஒலி கேட்டு இரவில் உறக்கம் களைந்து எழுந்தவருக்கு காய்ச்சல் கண்டிருந்தது.

            ‘அவருக்கு எந்தப் பிரச்சனையும் இல்ல, ஹெல்த்தியா தான் இருக்காரு… நல்லா தூங்கி எழுந்ததும் நாளைக்குக் காலை ல ஒரு தடவ  பாக்கலாம்..’ என சொல்லிவிட்டு மருத்துவர் கிளம்பிவிட்டார். அடுத்தநாள் விடிந்தபோது தெய்வசிகாமணி தெளிந்திருந்தார்.  தேத்தண்ணீர்  அருந்தியவர் சிவபாலனிடம்,

‘நாம ஒருக்கா ஊருக்குப் போயிட்டு வரனும்…’ என சொன்னபோது

இதானப்பா ஊரு.. இனி எந்த ஊருக்குப் போகனும்னு சொல்றீங்க.?’ என சிவபாலன் கேட்டான்.

அவனை வெறுமையாகத்  பார்த்தவர் ’இல்ல சிவா, நாம பொறந்து வளந்தது வேணா இந்த ஊரா இருக்கலாம். ஆனா நம்ம வேரு இன்னும் உங்க  தாத்தாவோட ஊருல இருக்கு…’ எனச் சொல்ல அத்தனை காலம் அப்படியொரு உரையாடல் நிகழாத அந்தக் குடும்பத்தினருக்கு  ஆச்சர்யமாக இருந்தது. ஏதோ மனக்குழப்பத்தில் அவர் பேசுகிறாரென பிள்ளைகள் நினைக்க, அவர்  அழுத்தம் திருத்தமாக ஊருக்கு ஒருமுறை போய்வரவேண்டுமென்றார்.

             ‘எல்லாருக்கும் வேல இருக்கு… அவ்வளவையும் விட்டுட்டு எப்பிடி கிளம்பிப் போறது, உங்களையும் நாங்க தனியா அனுப்ப முடியாது… இப்ப எதுக்குப்பா இப்பிடி அடம் பிடிக்கிறீங்க…’ என பிள்ளைகள் அவரோடு சண்டைக்கு நிற்க, அவர் தனக்கு ஆதரவாக தனது தம்பி தங்கையை  அழைத்தார். நீண்ட விவாதத்திற்குப்பின் தமிழ்நாட்டிற்கு செல்வதென முடிவெடுத்தனர். ஆனால் ஒரே நேரத்தில் அத்தனை பேரும் வருவது சாத்தியமில்லையென யோசித்து வீட்டிற்கு இரண்டுபேராக  பத்துபேர் அந்தப்  பயணத்தில் இணைந்தனர். 

திருச்சியில் ஒரு பயண ஏற்பாட்டாளரின் மூலமாக வாகனம் பிடித்து, நண்பகல் நேரமாக திரு உத்திரகோச மங்கைக்கு வந்தது சேர்ந்தார்கள். பயணக்களைப்பில் வாகனத்தில் உறங்கிக் கொண்டிருந்த தெய்வசிகமாணி  ஜன்னல் கண்ணாடி வழியே கசிந்த உக்கிரமான வெயில்பட்டு கண்களைத் திறந்தபோது தூரத்தில் கோவில் கோபுரம்  தெரிந்தது. அவரது கனவில் வந்த அதே கோபுரம்.  உணர்ச்சிப் பெருக்கில் கண்கள் கலங்க ‘அப்பா’ என முனகினார். அவரது சத்தம் கேட்டு அருகிலிருந்த சிவபாலன் ‘என்னாச்சுப்பா..’ என நெருங்கி வந்தான்.

’சிவா இதாண்டா என் கனவுல வந்த கோயில்..’ என  கோபுரத்தைப் பார்த்து கைகூப்பினார்.  வேணிலிருந்த எல்லோரும் ஆர்வமாக  எட்டிப் பார்த்தனர். மூவாயிரம் வருடங்கள்  பழையதாகச் சொல்லப்பட்ட அந்த சிவன் கோவிலின் கோபுரம் பார்த்தவர் கண்கள் நிறையும்படியாகக் காட்சியளித்தது.  தான் கண்ட கனவில் பறவைகள் கோபுரத்தைக் கடந்து கூடடைய பறந்த காட்சி  மின்னலைப் போல் நினைவில் வெட்ட அந்தப் பறவைகள் தானும் தன் குடும்பத்தினரும்தானோ என்று நினைத்தார். அந்த ஊரின்  சிறிய சாலைகள் வாகன இரைச்சலும் தூசியுமாய் இருந்தது. கோவிலுக்கு சற்று தூரத்திலேயே வாகனத்தை  நிறுத்திவிட்டு  கோவிலை நோக்கி நடந்தனர்.  

தெய்வசிகாமணி தனக்குள் எழுந்த பரவசத்தைக் கட்டுபடுத்த முடியாதவராய் கோவிலுக்குள் நுழைந்தார். மங்களேஸ்வரரை தரிசித்துவிட்டு மரகதக் கல்லாலான நடராஜரை காண நின்றபோது தன்னை நிறைத்த  பேரொளியின் இருப்பிடத்தைக் கண்டுகொண்ட பரவசத்தில் தெய்வசிகாமணி ஈஸ்வரா என கண்ணீர் மல்க கைகூப்பினார். அவரது அலைக்கழிப்பையும் நீண்ட பயணத்திற்குப் பிறகான இந்த பரவசத்தையும் கண்ட   குடும்பத்தினர்  மகிழ்ந்தனர்.  வழிபாடு முடிந்து அவர்கள் வீதிக்கு வந்தபோது,

‘இங்க பக்கத்துல தான்  நம்ம சொந்தக்காரங்க வீடு இருக்கனும்.    ஒங்க தாத்தா சொல்லி இருக்காரு,  குட்டக்காளின்னு கேட்டா இந்த ஊர்க்காரங்களுக்கு தெரியும். அது என் சித்தப்பா பேரு.. இவ்ளோ தூரம் வந்துட்டோம் விசாரிச்சு அவங்களையும் பாத்துட்டுப் போயிடலாம்.’  என தெய்வசிகாமணி சொன்னார்.

‘எப்பா ஒனக்கே இப்ப எழுதுவது வயசுக்கு மேல… அப்டின்னா ஒன் சித்தப்பாவுக்கு தொண்ணூறுக்கு வயசு இருக்கும். இருக்காரோ இல்லையோ? எப்பிடிப் போயி விசாரிக்கிறது?’

சிவபாலன் தயங்கினான்.

’சிவா… நடக்குமோ நடக்காதோன்னு யோசிக்கிறதுக்கு ஒருதடவ முயற்சி பண்ணி பாக்கலாமேடா..?’  எனச் சொல்லிவிட்டு கோவிலருகில்  மரத்தடியில் தெய்வசிகாமணி அமர,   மற்றவர்களும் அமர்ந்தனர்.

சிவபாலனும் அவனது தம்பியும் அருகிலிருந்த கடைகளில் விசாரிக்கச் சென்றனர்.  அந்தப் பெயருக்குண்டான ஆளை யாருக்கும் தெரிந்திருக்கவில்லை.

’ அவங்க அண்ணன் கூட பர்மாவுல இருந்தாரு…’ என சிவபாலன் சொன்னபோது ஒரு பெரியவர் சிரித்து

’இந்த ஊர்ல நெறைய பேரு பர்மாவுக்குப் போனாங்க…  இதுல யாரன்னு  கேப்பீங்க…? என தயங்கியவர் ‘செரி அம்புட்டு தொலவுல இருந்து வந்திருக்கிய… எதுக்கும்  மூணாவது தெருல இருக்க  மதி வீட்ல  விசாரிச்சுப் பாருங்க.’

என அனுப்பி வைத்தார்.

சிவபாலனும் அவனது தம்பியும் அந்த வீதியை நோக்கி நடந்தனர்.  யாரை தேடிவந்திருக்கிறோம்,  என்பதை தெளிவாக சொல்லமுடியாமலேயே, அந்த வீட்டின் வாசலில்  நின்றவர்களுக்கு தயக்கமாய் இருந்தது.  வெளி வாசலில் நெல் காயப்போட்டுக் கொண்டிருந்த பெண் அந்த ஊருக்குப்  பொருத்தமில்லாத தோற்றத்தில் இருவர் நிற்பதைக் கண்டு  

‘வாங்க.  யாரப் பாக்கனும்..? எனக் கேட்டாள்.

‘மலேசியால இருந்து வாரோம்… இங்க குட்டக்காளி தாத்தா வீட தேடி வந்திருக்கோம்…’

என சிவபாலனுக்கு வார்த்தைகள் சிதறலாய் வெளிப்பட்டது.

‘குட்டக்காளியா? …’ எனப் பெண் யோசிக்க,

‘அவங்க அண்ணன் கூட பர்மாவுல இருந்தாரு… அப்பறம் மலேசியாவுக்குப் போயி அங்கேயெ செட்டில் ஆகிட்டாங்க..,.’ என சிவபாலன் சொன்னான்.

’எங்க தாத்தாவும் பர்மாவுக்குப் போனாரு.. ஆனா ரொம்ப வருசத்துக்கு முன்னயே திரும்பி வந்துட்டாரே…’

அந்தப் பெண் சொன்னதைக் கேட்டு சிவபாலனுக்கு ஏமாற்றமாக இருந்தது.

‘இந்த ஊருல  வேற யாராச்சும் பர்மாக்காரங்க இருக்காங்களா…’

 ‘ஒன்னு ரெண்டு குடும்பம் இருக்காங்க தம்பி… ஆனா எல்லாருமே 1960 வது வருசத்துக்கு முன்னாடியே தமிழ்நாட்டுக்கு திரும்பி வந்துட்டாங்க… நீங்க சொல்ற மாதிரி அங்க இருந்து மலேசியா போன ஆளுங்க யாரும் எனக்குத் தெரியல…’

சிவபாலன் திரும்பி நடக்கப்போக ‘தம்பி ஒரு நிமிசம் உள்ளவாங்க..’ என சொல்லிவிட்டு வேகமாக அந்தப்பெண்  சென்றாள்.

சிவபாலனும் அவனது தம்பியும் முன் வாசலைத் தாண்டி சென்று திண்ணையில் அமர்ந்தனர்.  சில வினாடிகளுக்குப்பின்  இரண்டு தம்ளர்களில் எலுமிச்சை பழச்சாரோடு திரும்பினாள்.

‘ வெயில்ல வந்திருப்பீங்க… இதக் குடிங்க..’

ஏதோ தகவலோடு திரும்பப் போகிறாளென எதிர்பார்த்தவர்களுக்கு சற்று ஏமாற்றமாக இருந்தாலும் முகம் தெரியாத மனிதர்களின் மீது அந்தப் பெண் காட்டிய அன்பு  நெகிழச்செய்தது. பழச்சாறை அருந்திவிட்டு நன்றிசொல்லிக் கிளம்பினார்கள்.  இன்னும் சில வீதிகளில் விசாரித்துப் பார்த்தபின் எந்தத் தகவலும் கிடைக்காமல் சோர்வோடு கோவிலுக்குத் திரும்பினர்.

‘என்னாச்சு சிவா கண்டுபிடிச்சாச்சா?..’

என சித்தப்பா கேட்டார்.

‘இல்ல சித்தப்பா… ஊருல அஞ்சாறு பர்மாக்கார வீடு இருக்கு. ஆனா யாருக்கும் குட்டக்காளிங்கறவரத் தெரியல…’ என்றான்.

‘இவ்ளோ தூரம் வந்தும் கண்டுபிடிக்க முடியாம போச்சேப்பா…’

சித்தப்பா சலிப்பானார். அவர்களின் உரையாடலைக் கேட்ட தெய்வசிகாமணி ‘செரி பரவால்ல விடுங்க… எங்கியாச்சும் நல்ல கடையாப் பாருங்க சாப்பி்ட்டுக் கிளம்புவோம்…’ என அமைதியாக  வேனை நோக்கி நடந்தார்.

அந்த ஊருக்குள் நுழைந்தபோது இருந்த பரவசமும் ஆர்வமும் குறைந்து வேனில் அசாதாரணமானதொரு அமைதி நிலவியது. ஓட்டுனர் ஊருக்கு வெளியில் புதிதாக திறக்கப்பட்ட  உணவகத்தின் வாசலில் வாகனத்தை நிறுத்திவிட்டு எல்லோரையும் சாப்பிட அழைத்தார். சிவபாலனிடம் நெருங்கி,  

‘ஸார் கொஞ்சம் சீக்ரமா சாப்டிங்கன்னா சாய்ந்தரம் சன்செட்டுக்கு முன்னால தனுஷ்கோடி போயிரலாம்..’ என  சிரித்தார்.

’சரிங்கண்ண…’

சிவபாலன் தனது தந்தையைத் தொடர்ந்து உணவகத்திற்குள் சென்றான்.

சிறிய உணவகமாக இருந்தபோதும் சுத்தமாக இருந்தது. வெயிலின் கடுமையில் கண்கள் எரிச்சல் கண்டதால் முகத்தைக் கழுவிக்கொண்டு ஒவ்வொருவராக மேசையில்  அமர்ந்தனர். உணவு பரிமாற வந்த பெரியவர் சிரித்தமுகத்தோடு

’எல்லாம் எந்த ஊரு, மதுரையா மெட்ராஸா?’ என விசாரித்தபடியே உணவைப் பரிமாற,  சிவபாலனின் சித்தப்பா மட்டும் சுரத்தில்லாமல் ‘மலேசியாண்ணே..’ என்றார். உணவு பரிமாறிய பெரியவர் ‘ஆத்தாடி அம்புட்டு தூரத்துல இருந்து வந்திருக்கியளா? நம்ம மங்களநாதர கும்புட்டிங்கள்ல இனி உங்களுக்கு எல்லா நல்லதும் நடக்கும்…’ என சிரித்தார்.

‘சாமிய நல்லபடியா கும்புட்டோம்.. ஆனா நாங்க வந்த காரியம்  முடியல…’

என சிவபாலன் கவலையோடு சொல்ல

‘ என்ன காரியமா வந்திய?’ என பெரியவர் ஆர்வமானார்.

‘எங்க சொந்தக்காரங்களத்  தேடி வந்தோம், ஆனா கண்டுபிடிக்க முடியல…’

‘ இந்த ஊருலயா?.. யாரு?’

தெய்வசிகாமணி கடைசி நம்பிக்கையாக  

‘குட்டக்காளின்னு எங்க சித்தப்பா… எங்கப்பா சின்னவயசுலயே பர்மாக்குப் பொயிட்டாரு… அவரு காலம் வரைக்கும் ஊரோட தொடர்பு இருந்துச்சு. அதுக்கப்பறம் இல்லாமப் போச்சு… நாங்க யாரும் இதுக்கு முன்ன இங்க வந்ததில்ல..”  என்று சொன்னார்.

அந்தப் பெரியவர் அமைதியாக யோசித்துக்கொண்டிருக்க

“ஊருக்குள்ள இருக்க அஞ்சாறு பர்மாக்காரங்க வீட்டுல போயி விசாரிச்சுட்டோம். அவங்க யாருக்கும் தெரியல…’

சிவபாலன் சோர்வாகச் சொன்னான்.

ஏதோ நினைவு வந்தவராய் அந்தப் பெரியவர் சிரித்தபடி

‘செரி தம்பி மொதல்ல சாப்பிடுங்க… ரொம்ப வருசத்துக்கு முன்ன இங்க இருந்து ஒரு குடும்பம் இடம் மாறி சத்திரக்குடிக்குப் போனாங்க. நான் வெலாசம் குடுக்கறேன் நீங்க ஒரு நட போயி விசாரிங்க…’ என்றபடியே தன் வேலையைப் பார்க்கச் சென்றுவிட்டார்.

தெய்வசிகாமணியின் குடும்பத்தினர் அவசரமாக சாப்பிட்டபின் முகவரி  தந்த பெரியவருக்கு நன்றிசொல்லியவிட்டு புறப்பட்டனர். உத்திரகோச மங்கையைவிட சற்றே பெரிதாக இருந்த சத்திரக்குடியில் வெயிலும் உக்ரமாயிருந்தது.  பெரியவர் தந்த முகவரியை விசாரித்துச் சென்றபோது  மரத்தடியில் உறங்கிக் கொண்டிருந்த தெருநாய்கள் வெருண்டெழுந்து குரைத்தன…  சிவபாலன் மட்டும் அந்த வீட்டிற்குச் சென்றான்.

இரும்புக் கதவினை அடுத்த சிறிய தோட்டம் கொண்ட பழங்கால வீடு. ஆனால் உறுதியானதாக இருந்தது. ‘ஐயா…’ என அவனது குரல் கேட்டு, கைக்குழந்தையோடு ஒரு பெண் வந்தாள்.  கழுத்திலும் முகத்திலுமிருந்த வியர்வையத் துடைத்தபடியே வந்தவள் ‘வாங்க யாரு வேணும்…?’ எனக் கேட்டாள்…  

இது குட்டக்காளி தாத்தா வீடுங்களா…?’

தயங்கியபடியே அவன் கேட்டதற்கு அந்தப் பெண்ணும் பதில் தெரியாமல் யோசித்து நின்றாள்.

‘அவங்க அண்ணன்கூட பர்மாவுல இருந்தாரு…’ என கூடுதல் தகவலையும் சிவா சொல்ல

‘நான்  இந்த வீட்டுக்கு வாக்கப்பட்டு வந்து ஒன்னர வருசந்தான் ஆகுது…. எங்க வீட்டுல சொல்லி இருக்காங்க… அவங்க தாத்தா யாரோ பர்மால இருந்தாங்கன்னு… நீங்க உள்ள வந்து ஒக்காருங்க… நான் அவருக்கு ஃபோன் பண்ணி வரச் சொல்றேன்..’ என்றபடியே அவள் அவசரமாக தனது செல்பேசியை எடுக்கச் சென்றாள்.

சிவபாலன் வாசலிலேயே காத்திருந்தான்.

பேசிமுடித்துவிட்டு வெளியே வந்தபின் ‘அவரு  பத்து நிமிசத்துல வந்துருவாரு… நீங்க வாங்க…’ என வற்புறுத்தி அழைத்தாள்.

‘இல்ல இருக்கட்டுங்க… நாங்க ஃபேமிலியா வந்திருக்கோம். எல்லாம் அங்க காத்திருக்காங்க… என வேனைக் காட்டினான்.

அந்தப் பெண் அவசரமாக போத்தலில் தண்ணீர் எடுத்துக் கொண்டு சென்று எல்லோருக்கும் கொடுத்தாள்.

சொன்னதுபோலவே பத்து நிமிடங்களுக்குப்பின் அந்த பெண்ணின் கணவன் இரு சக்கர வாகனத்தில் வந்து சேர்ந்தான்.  வாசலில் காத்திருந்த அந்தப் புதிய மனிதர்களை ஆர்வமாகப் பார்த்தபடி

’வாங்க.. என் பேரு  சங்கர்… எங்க இருந்து வாரீய…?’ என  விசாரித்தான்.

‘மலேசியால இருந்து… எங்க தாத்தா பேரு முத்துச்சாமி… அவருக்கு அப்பறம் நாங்க யாரும் தமிழ்நாட்டுக்கு வந்ததில்ல… எங்களுக்குத் தெரிஞ்சதெல்லாம் அவரோட தம்பி குட்டக்காளின்னு…’

என அவன் சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் போதே சங்கர்  ‘எல்லாரும் உள்ள வந்து உக்காருங்க… ஒரு அஞ்சு நிமிசத்துல வரேன்…’ என அவசரமாக வீட்டிற்குள் சென்றான்…

ஏதோவொரு நம்பிக்கையிலும் ஆர்வத்திலும் தெய்வசிகாமணியின் குடும்பத்தினர் வீட்டினுள்  அமர, சங்கர் ஒரு பழைய பெட்டியோடு திரும்பி வந்தான். துணி கொண்டு பெட்டியின் மீதிருந்த தூசியைத் துடைத்தவன், அதனைத் திறந்து உள்ளேயிருந்து காகிதங்களையும் சில புகைப்படங்களையும் எடுத்தான்.

தெய்வசிகாமணிக்கும் அவரது குடும்பத்தினருக்கும்  சந்தோசத்தில் கண்கள் விரிந்தன.

’எல்லாமே முத்துச்சாமி தாத்தா அனுப்புன லெட்டர்ஸ்… காளி தாத்தா எல்லாத்தையும் பத்திரமா வெச்சிருந்தாரு… மலேசியாவுக்குப் போனதுக்கு அப்பறம் இவரையும் அங்க வரச்சொல்லி முத்துச்சாமி கேட்டதுக்கு இவர் மாட்டேன்னு சொன்னதுல கொஞ்சம் கோவம்போல… அதுமில்லாம சொந்தத்துல இல்லாம  முதலாளி சொன்னாருன்னு அவுக ஆளுல பொண்ணு கட்டிட்டுப்போயிட்டாருன்னு இங்க இருந்தவங்களுக்கு வருத்தம். பக்கத்துல இருந்திருந்தா எல்லாத்தையும் பேசித் தீத்திருக்கலாம். தூரந்தொலவுன்னு ஆனதால  அப்பிடியே  தொடர்பில்லாமப் போச்சு… ஆனா எங்க தாத்தா கடைசி காலத்துல அண்ணனப் பாக்க முடியாமப் போச்சேன்னு ரொம்பக் கவலப்பட்டாரு..’ என நீண்ட கடந்தகாலத்தை சிரித்தபடியே  அவன் சொல்லி முடித்தபோது வெளியே வெக்கை தணிந்து மழைபெய்யத் துவங்கியது.

‘நீங்க அவருக்கு என்ன வேணும் சங்கர்.’

சிவபாலன் கேட்டதற்கு ‘அவருக்கு மக வழி பேரன்… எனக்கு ரெண்டு பெரியம்மா, ஒரு மாமா… எல்லாரும் பேரன் பேத்தின்னு வேற வேற ஊருகள் ல இருக்காங்க… எங்கூட பொறந்த ரெண்டு பேரும் இராம்நாட்ல இருக்காங்க. நான் மட்டும் கல்யாணம் ஆகி இங்க இருக்கேன்… சொல்லப்போனா நான் உங்களுக்கு தம்பி மொற….’ என்றபோது சிவபாலன் அவனது கைகளை  சந்தோசமாகப் பற்றிக்கொண்டான்.  ’என்னிக்காச்சும் யாராச்சும் ஒருத்தர் இப்பிடி தேடி வருவாங்கன்னு தாத்தா நம்பிக்கையா இருந்தாரு… அதனாலதான் அந்த லெட்டர்ஸ எல்லாம் பத்ரமா வெச்சிருந்தோம்.’  என சங்கர் சொன்னபோதுதான் இந்த உலகில் தனது வேர்கள் எங்கெல்லாம் இருக்கக் கூடுமென்கிற ஆர்வம் சிவாவுக்கு எழுந்தது.

                                                            3

அந்தப் பயணத்திற்குப்பின் சிவபாலன்   தனது உறவினர்களைத்  தேடத் துவங்கினான். வருடத்தில் பதினைந்து  நாட்கள் தனது வேர்களைத் தேடும் சாகசத்தை செய்தவனுக்கு ஒவ்வொருமுறையும் ஒரு புதிய மனிதரை உறவாகக் கொள்ளும்போது   மனமும் உலகும் விரிவடைந்ததாகத் தோன்றியது. வெவ்வேறு ஊர்களிலும் தேசத்திலும் இருந்தவர்களைத் தேடி தனது குடும்ப வரைபடத்தில் சேர்த்தவன் ஒரு நூற்றாண்டிற்குள் ஒரு  குடும்பம் எத்தனை அடையாளங்களைத் தனக்குள் உள்வாங்கியிருக்கிறது என்பதை நினைத்து ஆச்சர்யப்பட்டான். அந்தத் தேடலின் ஒரு புள்ளியில் தான் அவனது பாட்டி வழியில் நானும்  உறவாகியிருந்தேன். அவன் காட்டிய அந்த குடும்ப வரைபடத்தில் வெவ்வேறு மத நம்பிக்கைகளைக் கொண்டவர்களும், வெவ்வேறு மொழிபேசக் கூடியவர்களும்  இருந்தோம்.

‘மனுஷன் தன் அடையாளத்த சுருக்கிக்காம எல்லையத் தாண்டி பயணிக்கிறப்போ அவனுக்கு எத்தன உறவுகள் பாத்திங்களாண்ணே…  ஒரு குடும்பத்துல முத்துச்சாமி இருந்திருந்தா இன்னிக்கு நீங்களும் நானும்   அண்ணந்தம்பியா இருக்க முடியுமா? என அவன் சிரித்தபோது சாதிய அடையாளங்களைத் தூக்கி சுமந்துகொண்டிருந்த எங்கள் வீட்டுப் பெரியவர்களை நினைத்து எனக்குப் பரிதாபமாக இருந்தது.

எனது மகளுக்கு அவனே பெயர் சூட்டவேண்டுமென முடிவுசெய்த நான் அவனிடம்  பெயரைச் சொன்னேன். ‘திருவுடைநாயகி’ என்கிற தன் பாட்டியின் பெயரைக் கேட்டு நெகிழ்ந்த சிவா மகிழ்ந்தவனாக என் குழந்தையின் காதில் மூன்றுமுறை அந்தப் பெயரைக் எனக் கூறி அழைத்தான்.

·       யங்கூனில் வாழும் தம்பி தனசேகருக்கு.

**********************************************************************************************************

* இந்தக் கதை உங்களுக்குப் பிடித்திருந்தால் வாசித்ததற்கான கட்டணம் செலுத்தலாம்.

குறைந்தபட்ச தொகை ரூ 200

9176891732 என்ற எண்ணுக்கு ஜீ பே வழியாகவோ அல்லது

Saravanakumar raja

Ac 268701001054

Icici bank

Chitlapakam branch

Ifsc code : ICIC0002687

இந்த வங்கிக் கணக்கிலோ செலுத்தலாம்